ห้องพักนักเขียนนิทาน ประวัติ : นำบุญ นามเป็นบุญ
ตุ๊กตาที่ฮัคนำกลับมาบ้านนั้นเป็นตุ๊กตาที่เขาทำขึ้นเองเพื่อนำมามอบให้น้องสาวในวันคล้ายวันเกิด! ฮัคอยากให้ยูมีเพื่อนอยู่ด้วยเวลาที่เขายังไม่กลับจากโรงงาน เพราะเขาไม่อยากให้น้องสาวต้องเหงาจนเกินไป ส่วนยูจำไม่ได้เลยว่าวันนี้คือวันเกิดของเธอ เมื่อพี่ชายเตือนว่านี่คือวันเกิดของเธอและนำของขวัญมาให้ ยูจึงดีใจมาก
นิทานชุด จากแรงบันดาลใจ เจ้าหญิงขี้อิจฉา
แม้อาหารอาจถูกแบ่งจากปิ่นโตให้เพื่อน ๆ จนลูกยีราฟอิ่มน้อยลงบ้าง แต่ความรู้สึกอิ่มใจกลับเข้ามาแทนที่ ซึ่งเป็นความอิ่มที่อยู่ทนทานนานคงทนมากกว่า ลูกยีราฟจึงขอมานั่งกินอาหารร่วมกับเพื่อน ๆ ทุกวัน และเก็บความสุขที่เกิดขึ้นในการกินอาหารมื้อกลางวันร่วมกับเพื่อน ๆ เป็นความทรงจำที่แสนดีตลอดไป
หมาจิ้งจอกหิวโซเดินมาพบต้นองุ่นน่ากิน จึงพยายามกระโดดงับ แต่กระโดดไม่ถึง ไม่ว่าจะพยายามกระโดดเท่าไร ก็หมดแรง และไม่สำเร็จสักที ในที่สุดหมาจิ้งจอกจึงพูดว่า “องุ่นต้นนี้เปรี้ยว ไม่เห็นจะน่ากินเลย ไม่น่ากระโดดให้เสียแรงเลย”
นิทานแสนสนุก นิทานเพื่อนและมิตรภาพ หนูกับช้าง
นิทานประจำวัน นิทานวันจันทร์ พ่อหนุ่มรุงรัง
“ทำไมเพื่อน ๆ โดยเฉพาะเจ้าลูกหนูถึงดูมีความสุขมากเหลือเกินนะ”
นิทานก่อนนอนเรื่องยาว ๆ เด็กน้อยกับแมลง
ที่เราสองได้มาพบกันได้รักกันฉันจะไม่ลืม
อยากจะเขียนมันให้สวยงามให้เหมือนที่วาดฝันไว้ด้วยกัน
นิทานวันอาทิตย์ แม่ไก่กับเจ้าจระเข้
คติสอนใจ : จงพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ นิทานรักของสองเรา ดีกว่ามุ่งหวังในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่พ่อไก่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารบนลานดิน ก็เขี่ยเจอพลอยเม็ดงามส่องประกายวิบวับ จึงรำพึงขึ้นว่า ถ้าช่างทองมาเห็นพลอยงามเม็ดนี้ คงจะดีใจมาก แต่สำหรับข้าแล้ว ข้าวแค่เม็ดเดียว ยังมีค่ามากกว่าพลอยเม็ดโตเสียอีก ในที่สุด พ่อไก่ก็เลิกสนใจพลอยเม็ดนั้น แล้วหันไปขุ้ยเขี่ยหาอาหารของตัวเองต่อไป